اگر مسلمان بودیم، باید دیه می دادی

 چند بار آمدم از اعتیاد بنویسم. اعتیاد به غذا، به هیجان، به آدمیزاد. همان قصه اعتیاد بیماری است وفلان. من فکر می کنم ترک کردن، به معرفتِ دواست. مثلا غذای چرب و شیرین و پرکالری، ناگهان دلش به رحم بیاید و تبدیل به سالاد کاهو و کرفس و آب لیمو شود. کاش آدمیزاد هم رحم و هم دلی داشت. از این معرفت ها. ولی چی؟ آخرش در قابلمه را وا می کنی و می بینی همبرگر هشت لایه ات تبدیل شده به سالاد ولی آدمیزاد هیچ. 

شما هم بخوان و رد شو. آدم معتاد اگر به نشخوار نیفتد، پس کی؟