داشتم توییتر فاخرم را اسکرول می کردم، دیدم یکی از این دانشمندا توییت کسشر ایلان ماسک رو ریتوییت کرده. دیگه هزار سال بعد که بخوان اسم پادشاه های جهانو ببرن، یارو هم هست توشون. من واقعا اون طور حسودیم نمی شه، با فرض این که هزار سال بعد همه ما که الان زنده اییم، مردیم. ولی اگه یه طوری بشه که مثلا اونی که هوش انسانی بیشتری داره، عمر چند ده هزار ساله بگیره، خیلی خوشم نمی آد. بابا بدم می آد. اینجا هم تعارف دارم با خودم. دوست هنرمندم داشت می گفت یه کاری رو دوست نداره برا فامیل شوهرش انجام بده. شما فرض کن گلدوزی حاشیه دامن خواهر شوهر. بعد این جور هم بود که طرح و نقشه و همه چیز حاضر. اینه که ذوقی نداشت برا این کار. بعد همین طور که داشت شرح دلخوری از کاری که باید بکنه ولی دوست نداره می داد، من از خیالم گذشت که من می رفتم طلاق می گرفتم سر همین. از این مهارت هایی که ندارم.تشخیص چیزی که آزارم می ده. حالا انگار دارم اغراق می کنم. شاید حرف این دوره از زندگیه که باید تصمیمات ریز و درشت بگیرم. حالا یک چیز دیگری هم که توی این روزها آمده دستم، اینه که توی یک شرایطی که مغز نمی توونه حالت برنده رو پی کنه، برای فرار از ابهام و عدم پیش بینی پذیری و احتمالا القای کنترل، روی می آره به کارهایی که که نتایج سریع و عموما بد دارن. بعد مثل دروغ نیکسون، یکی بعد از دیگری ، تا همه ی موهای آدم بریزه و آدم کچل کامل بشه.
